Μακριά μακριά
σε πήρε ο κόσμος μακριά
μακριά μακριά
και δεν το χωράει η καρδιά.
Τόσα χρόνια που ‘χεις λείψει
έγινε χαρά και θλίψη
σε θυμάμαι πώς γελούσες
και με πιάνω να γελώ.
Έτσι είναι φως μου η μνήμη
σαν το βότσαλο στη λίμνη
τα βαριά στον πάτο αφήνει
και το γλέντι στον αφρό.
Μακριά μακριά
σε πήρε ο κόσμος μακριά
μακριά μακριά
και δεν το χωράει η καρδιά.
Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι
με βεράντα τον πλανήτη
να σε βλέπω μεσ’ στα αστέρια
σαν κομήτη που περνά.
Το κορμί σου έχει αφήσει
μόνο μια τροχιά στη φύση
μα πώς θες αν δε σ’ αγγίζω
να σε ρίχνω στην καρδιά.
Μακριά μακριά
σε πήρε ο κόσμος μακριά
μακριά μακριά
και δεν το χωράει η καρδιά.
Τόσα χρόνια που ‘χεις λείψει μακριά
ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι
πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά
πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.
Πήγα κι έπιασα ένα βράχο
αναμνήσεις να σου γράφω
μα από σένα μου ‘χουν μείνει
λουλουδάκια στο χαρτί.
далеко
в взял людей прочь
далеко
и не подходят к сердцу.
Столько лет вы ‘ве пропустил
была радость и печаль
Я помню, как они смеялись
и поймать смех.
Так что мой свет памяти
как камешек в пруду
тяжелые листья дна
и партия в пене.
далеко
в взял людей прочь
далеко
и не подходят к сердцу.
Я пошел и получил дом
терраса планета
видеть Вас тез «в звездах
как кометы прохождения.
Ваше тело осталось
только путь к природе
но, как вы хотите, чтобы коснуться
бросить в сердце.
далеко
в взял людей прочь
далеко
и не подходят к сердцу.
Столько лет вы ‘ве пропустил от
как бы имена изменены дороги
не говоря уже любит тела
не говоря уже о обнять сердца.
Я пошел и получил камень
воспоминания написать свой
но от вас я ‘содержат пребывание
цветы на бумаге.
